przymierze

        Widziałam i Sekwanę

        Skarżącą się na ranę,

        Którą jam jej zadała

        Wziąwszy jej to, co najmilszego miała,

        Skąd jej aż dotąd z nieznośnej tęsknice

        Płyną źrenice.

        Przykazywała mi z prośbą

        Chować to w pilnej straży,

        Co świat z godnością swą wszytek przeważy.

        Przydała i to z groźbą,

        Że póty tylko szczęcie moim brzegom służy,

        Póki Wam (Państwo) Bóg wieku przedłuży.

        Żyjcież tedy wiek długi!

        Niech za wasze zasługi

        Niebo i polskie strony

        Oddają Wam Korony!

        Niechaj fortuna płocha

        Z statkiem się w Was rozkocha

        I niech nieprzyjaciele

        Pod nogi Wasze ściele!

        Dzierżcie jednych w przymierzu,

        Bierzcie zaś drugich w łyka!